Op 50-jarige leeftijd koos deze clubman er woensdag in alle vroegte voor dat hij niet meer verder wilde. Het zorgt voor een immense klap en een grote leegte. Nooit meer samen een biertje drinken, nooit meer samen naar het voetbalveld en nooit meer andere mensen voor de gek houden. Dat zal wennen worden.
Voetbalvereniging Terborg maakte een groot deel uit van het leven van Charles. Samen met zijn oudere broer Herman en de jongere tweelingbroers Marcel en Raymond was hij nog steeds bijna wekelijks op sportpark De Paasberg te vinden. Niet meer zo vaak als vroeger, toen hij er soms wel vijf keer per week was, want hij deed veel voor de club. Charles voetbalde op het veld en in de zaal, was jeugdleider en werkte jaren achter de bar in de kantine van vv Terborg. Als rechter- en linkerhand van toenmalig kantinebaas Ferry Burgers stond hij ontelbare malen achter de tap en schepte er er een genoegen in om het iedereen naar de zin te maken. Dat deed hij de laatste jaren nog. Als het derde elftal had gevoetbald op zondagochtend, legde Charles de viltjes op tafel, zorgde dat er genoeg bier op voorraad was en vergat ook 'Siep' niet als die nog een cola-vieux wenste. Nooit op de voorgrond, wel altijd zorgzaam en met oog voor een ander. Zo zullen we Charles herinneren.
Ook zullen we hem herinneren van al die reisjes die we gemaakt hebben. Met de A-jeugd naar het Duitse Ratzeburg, als leider van de D-pupillen gingen we samen naar Wenen, we hadden veel schik tijdens het jaarlijkse pupillenkamp en dan waren er nog die ontelbare uitstapjes. Meerdere keren zijn we naar Oostenrijk geweest, naar Maastricht, Keulen, Munster, Willingen, klootschieten bij Ludwig, noem maar op. En al zo'n kleine tien jaar keken we bij elk groot toernooi van het Nederlands elftal samen voetballen. Een boel bier, nog meer gezelligheid. Het waren memorabele avonden en nu heb je ineens door dat die nooit meer terug zullen komen. Dat is een enorm hard gelag voor iedereen; familie, vrienden en bekenden van Charles.
Afgelopen zomer zaten we nog bij Charles in de tuin om zijn 50e verjaardag te vieren. Het ging zoals het moest gaan; we kwamen halverwege de middag en voordat we er erg in hadden was het al ver na middernacht. Ongedwongen werd er gekletst, Charles zorgde er als meer dan uitstekend gastheer voor dat niemand iets te kort kwam. Het leven was goed zo. Tenminste, dat dachten we. Het achterste van zijn tong liet Charles nooit zien, zo bleek woensdag. Hij wilde rust en hopelijk heeft Charles die nu gevonden. Dat moeten we respecteren, al blijft het enorm wreed dat we dit bijzonder prettige mens nooit meer in levenden lijve kunnen ontmoeten. Even aan de bar een biertje drinken, zoals het al bijna 35 jaar ging. Dat zal wennen worden zonder Charles.
Charles, rust in vrede.
Raymond Willemsen
