Al snel bleek dat Raymond en Marcel begenadigde voetballers waren. Eigenlijk te goed voor vv Terborg, maar ze zijn – op een klein uitstapje na in Ulft bij respectievelijk SDOUC en de ‘Boys’ – eigenlijk nooit weggeweest.
In de A-junioren wonnen ze vaak wedstrijden met dubbele cijfers en dat is – achteraf – niet goed voor hun ontwikkeling geweest. Het ging te makkelijk, zowel voetbaltechnisch als op het mentale vlak. De top van het amateurvoetbal hadden ze beiden kunnen halen, maar het is er niet van gekomen.
Daarvoor in de plaats jarenlang voetballen in het eerste elftal van Terborg. Vaak was het genieten van de technische hoogstandjes van de Falcao’s, maar hoger voetballen dan de vierde klasse zat er nooit in. Ook was het soms ‘genieten’ van de uitspattingen van de broers richting arbitrage. Echt goed tegen hun verlies konden de twee niet!
In de zaal werd wel een hoger niveau bereikt met Flash, en later, Terborg. Topwedstrijden werden er gespeeld voor volle zalen. En bij de Derde Helft lieten de gebroeders zich ook nooit onbetuigd. De twee waren en zijn altijd zeer prettig gezelschap bij elk feestje.
Na hun periode in de hoofdmacht van vv Terborg daalde de tweeling af. Marcel kwam nog een keer sterk terug, in het seizoen 2003/2004. Op 37-jarige leeftijd maakte hij centraal op het middenveld zijn rentree in Terborg 1 en kende een geweldige periode. Was hij altijd zo fit geweest, dan was Terborg niet zijn eindstation geworden.
Tegenwoordig staat Raymond op zondagochtend langs de lijn bij Terborg 4 en trekt Marcel nog steeds de voetbalschoenen. Al wil het lichaam niet altijd meer dat wat de geest hem ingeeft, nog steeds kun je zien dat hier een ‘echte voetballer’ aan het werk is. Met duizenden uren straatvoetbal en voetballen op buurtveldjes in de benen. Net als zijn broer Raymond.
Geschreven door de welbekende RW
