IN MEMORIAM
MART GEERLING
‘Kan niet!’ ‘Onmogelijk!’ Toen maandagochtend het bericht doorkwam dat Mart Geerling gestorven was, zal dat bij velen van ons de reactie zijn geweest. Een keiharde klap kregen we in onze gezichten. Alsof de grond onder de benen wegsloeg. Een vitale, vrolijke man die op zijn 61ste in één klap uit het leven werd gerukt. Dat kan toch ook niet waar zijn? Had ik een paar weken geleden niet nog met Mart en de vrouwen lekker gegeten en geouwehoerd bij Doppeladler in het Duitse Haldern? En het is pas drie weken terug dat we Mart als lid van de toernooicommissie van het internationale toernooi in zijn colbert en rode broek zagen lopen. En keihard werken! En afgelopen zaterdag vierde Mart nog feest op de bruiloft van zijn buurjongen Bob en Ellen.
Maar de realiteit is keihard. Maandagochtend overleed hij aan de gevolgen van een hersenbloeding. Ineens is de vv Terborg een kei van een vrijwilliger én een geweldig mens kwijt. Ooit, eind jaren’70, kwam Mart als spits van Den Dam naar Terborg. En hij is nooit meer bij de club weggeweest.
Sterker nog; zonder Mart wordt de voetbalvereniging in het vervolg heel anders. Nadat hij te oud werd om doelpunten te maken werd Mart de Handyman van Terborg. Weinig mensen zullen zo handig zijn geweest. Mart maakte alles, pakte alles ook aan.
Eveneens was hij verschillende malen leider van het eerste elftal. Ook in de periode dat ik er trainer was (van 2003 tot 2005). Een betrouwbare, loyale, humoristische man die aan alles dacht. Hij hield zelfs het scorebord – niet toevallig door hemzelf gemaakt – bij tijdens de thuiswedstrijden. Na mijn laatste wedstrijd, in juni 2005, stonden we samen op de platte wagen na de promotie naar de vierde klasse. Mart stond daar samen met zijn zoon Bart, die toen als linksbuiten furore maakte in de hoofdmacht. Een prachtig moment.
De vriendschap is daarna altijd gebleven. Nu ik dit stukje in mijn kantoor tik, merk ik dat het kantoor zo ongeveer door de beide handen van Mart is gemaakt en opgeknapt. Bij heel veel mensen stak Mart de handen uit zijn mouwen. En overal waar Mart kwam, werd er ook gelachen. De man had een geweldig gevoel voor humor, kreeg de lachers altijd op zijn hand. Mart en chagrijnig? Dat ging niet samen. Hij zal best eens een mindere dag hebben gehad, maar liet het nooit weten.
En als Mart niet thuis, bij familie of bij vrienden aan het klussen was, zat hij op het voetbalveld. Om de accommodatie te verbeteren, maar ook om als ‘Pater Geerling’ op te treden tijdens het pupillenkamp. Ook kennen veel van onze leden Mart als Sinterklaas. Als een Sint met humor die af en toe zelfs een beetje ondeugend was.
Dat is vanaf nu voltooid verleden tijd. Niet te bevatten, maar we zullen Mart op zondagochtend niet meer zien op De Paasberg, voorafgaand aan een van zijn vele bezoekjes aan oma. En ik zal met Mart de toestand van de VVT niet meer door kunnen nemen. Een hard gelag, een bittere pil. Maar ik weet één ding zeker; we zullen je nooit vergeten, Mart!
Rust zacht.
RAYMOND WILLEMSEN
